Je weet het misschien van je kinderen. Zij leven vandaag, morgen bestaat voor hen niet. Helemaal als je kinderen pubers worden dan merk je dat heel goed. Je hebt het idee dat ze niets kunnen plannen en steeds maar uitstelgedrag vertonen.

Een verklaring hiervoor is eigenlijk best simpel. De grote factor is dat de hersenen van kinderen en pubers nog niet zijn volgroeid, waardoor het voor hen lastig is naar de toekomst te kijken. Zo rond het 25e jaar is alles in de hersenen volgroeid en zou dit probleem opgelost moeten zijn.
Wij volwassenen zouden dus makkelijker vooruit moeten kunnen kijken. En toch is dat ook niet helemaal waar. Wij doen dat namelijk wel iets meer, maar verder dan 3-5 jaar vooruit kijken is ook voor ons lastig.

Toekomstige vraagstukken

Wat doe je dan als je voor vraagstukken komt te staan die wel verder in de toekomst liggen? Zoals bijvoorbeeld bij verzekeringen. Dat zijn immers diensten waarvan je hoopt ze nooit nodig te hebben, maar als je ze nodig hebt, dan wel graag zo goed mogelijk.

Bij verzekeringen voor ons bedrijf, onze inventaris, ons wagenpark etc weten we vaak wel hoe belangrijk het is. Want die risico’s hebben we vaak afgedekt, geen gedoe op de zaak. Maar hoe zit het met de verzekeringen voor onszelf en onze risico’s? Wat als er met ons iets gebeurt? Wat betekent dat dan voor onze naasten, ons bedrijf etc.? En daar zit nu net de crux, daar willen zo weinig mogelijk over nadenken.

Argumenten die we vermijden

We hebben namelijk altijd voldoende argumenten waarom niet bezig willen zijn of willen kijken naar iets wat ons zo diep raakt. Plus het feit dat het iets is wat ook nog eens onvoorspelbaar en wellicht ooit in de toekomst voor zou kunnen komen, maakt dat we het daarom ook sneller laten liggen.

En juist die argumenten zorgen ervoor dat de kern onbelicht blijft. Terwijl die ontzettend belangrijk is. Want die kern wil juist veel liever dat er wel vooruitgekeken wordt. Die kern is de kern van jou als mens, je hersenen. Daar kan je niet zonder en die heeft het al druk genoeg om de hele dag alles op orde te houden.

Er zijn een aantal gebieden in de hersenen aanwezig zijn waar wij als mens grote waarde aan hechten. Maar die zaken zitten verstopt in de onderste lagen van onze hersenen.

Er zijn 2 elementen die in dit gebied van belang zijn om jouw hersenen te helpen:

Onzekerheid reduceren

Wij mensen houden niet van onzekerheid. We willen namelijk graag dat alles wat we hebben, we ook kunnen houden. Dat merk je op allerlei manieren. Veranderingen, alleen als het moet en dan nog niet altijd van harte. Dat zie je terug bij structuren van bedrijven, producten en diensten maar ook bijvoorbeeld dat die ene medewerker die al 10 jaar zit gerust kan blijven zitten, terwijl iedereen zich afvraagt dat hij of zij nog doet.

Pijn vermijden

De tweede factor is een klein hersengebied dat verscholen ligt in een van de diepere lagen. Het hersengebied dat betrokken is bij veel functies zoals emoties en pijn. Emoties die je voelt als je ergens van schrikt en je je hart harder voelt kloppen. Dit gebied heet de insula en het doel van deze insula is om zoveel mogelijk pijn vermijden. Dat betekent dus ook dat we situaties die emoties en pijn zouden kunnen veroorzaken liever uit de weg gaan. We weten wel dat het er is, maar willen het zeker niet altijd zien.

Toepassing bij arbeidsongeschiktheidsverzekeringen

Hoe verhoudt de werking van deze diepste lagen van de mens zich tot een verzekering bijvoorbeeld een arbeidsongeschiktheidsverzekering? En hoe kan je je hersenen helpen hierbij?

Gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken, maar we weten wel dat die onzekerheid of pijn met zich mee kan brengen in onze situatie. In welke mate dat kunnen we niet voorspellen. En de impact en hoogte ook niet.

Maar wat we wel kunnen doen is het reduceren van die onzekerheid en pijn door inzicht te hebben. Dat is ook precies waarom bepaalde verzekeringen voor ons niet de aandacht krijgen die ze wellicht wel verdienen.

Neem nou die arbeidsongeschiktheidsverzekering. Reduceert onzekerheid voor de toekomst en zorgt ervoor dat pijn en emoties die een gevolg zijn een veranderende situatie zoveel mogelijk beperkt blijven. Maar toch kijken we er liever niet naar, precies omdat het zo onvoorspelbaar en in de toekomst is.

Je zou jezelf (en je brein) kunnen helpen door eens te kijken welke mate van onzekerheid en pijn er zou ontstaan op het moment dat je niet meer volledig kan werken. Wat verandert er dan? Weinig of niets? En dan de keuze maken of je daar op wil acteren. Dan heb je in ieder geval een keer jezelf en je hersenen geholpen!